Interview The Fratellis: “Niemand wist dat we nog bij elkaar waren”

Chelsea Dagger, wie kent het nummer niet? De Schotse band The Fratellis had in 2006 een knaller van een hit die iedereen wel kan meezingen. De eerste plaat ‘Costello Music’ werd zowel in Engeland als in Nederland erg succesvol door de vrolijke mix van indierock met een hoog meezinggehalte. De tweede plaat ‘Here We Stand’ (2008) werd minder goed ontvangen en het werd stil rondom het trio. Vijf jaar hadden deze Schotten nodig voor een nieuwe plaat, maar die is er nu eindelijk. Jimmy Alter was in Amsterdam om met zanger Jon Fratelli daarover te praten.

Hoe was de opname van jullie nieuwe plaat?
Met een band als de onze is het nooit makkelijk om een album te maken. We blijven nooit een lange tijd in een studio, omdat ik daar de concentratie niet voor heb. We proberen de studiotijd zoveel mogelijk te beperken, zodat we de energie kunnen bewaren. De nieuwe plaat kostte ons maar drie weken om op te nemen. Uiteraard hebben we alles al geschreven maar die drie weken is puur om op te nemen. De andere albums zijn in vier weken opgenomen en daarvan zijn we maar twee weken echt aan het opnemen. De andere twee weken worden gebruikt om te mixen. Langer moet het ook echt niet duren, want dan verlies je de energie.

Hoe zouden jullie zelf de nieuwe plaat omschrijven?
Ik denk dat mensen die de eerste plaat tof vinden deze plaat zeker kunnen begrijpen. Op een bepaalde manier heeft het ook een connectie met de eerste plaat. Maar we moeten ons blijven verbeteren. Ook al wil ik het eigenlijk niet zeggen, maar we zijn volwassener geworden. Het leven verandert constant dus dat proberen wij ook zo goed mogelijk te doen. Maar het belangrijkste is dat we een album hebben gemaakt wat live gespeeld kan worden. Daar gaat het uiteindelijk allemaal om en de nieuwe plaat moet de vrolijkheid van een optreden hebben, daar zijn we het beste in. Daarnaast moet je ook niet teveel er over nadenken en gewoon plezier hebben. We hadden geen platenmaatschappij meer en niemand wist dat we nog bij elkaar waren. We konden het nieuwe album dus met alle plezier maken zonder een grote druk te voelen.

Hoe was de rustperiode voor jou?
Ik heb wat solo-projectjes gedaan en meegeholpen met wat andere platen. Soms moet je gewoon andere dingen doen in het leven. Ook al weet je niet of ze goed of slecht uitvallen, je moet het gewoon proberen om erachter te komen en mijn projecten waren niet goed of fout. De projecten waren gewoon wat ze waren. Ik ben er wel achter gekomen dat het moeilijk is om het juiste publiek te vinden en ben het steeds meer gaan waarderen dat we een publiek hebben en die fanbase hebben we ook opgebouwd. Maar het voelde gek om niet voor die mensen te spelen. Daarom hebben we weer wat nieuwe optredens gedaan en we hadden geen flauw idee of mensen nog zouden komen. We wisten dat er nog steeds publiek was, maar we wisten niet of we ze zouden bereiken. Uiteindelijk hadden we een optreden gedaan en er was nog steeds publiek. Toen nog een optreden en het werd steeds drukker. Dan realiseer je dat dit je baan is. Optreden, de plaat is een beetje bijzaak maar de optredens zijn het belangrijkste. Als mensen blijven komen ben ik tevreden.

En de andere bandleden nog gemist?
Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik ze had gemist. We hebben een apart gevoel voor humor die we alleen met onze drieën snappen en dat werkt. Zelfs de mensen om ons heen tijdens een tour snappen ons niet helemaal en daarom is het erg makkelijk om ze een tijdje niet te zien. We hebben onderling niet echt contact in de tussentijd. Zelfs nu we weer een band zijn zien we elkaar niet veel. Ik ben zelf nog nooit bij Barry (basgitarist) thuis geweest, terwijl we in dezelfde stad wonen.

Hoe hebben jullie het afgelopen festivalseizoen ervaren? 
Festivals blijven altijd spannend, als je een concert geeft heb je tickets verkocht dus weet je hoeveel mensen er ongeveer komen. Bij een festival ben je daar nooit zeker van. Ik spiek altijd naar het publiek voor het optreden, maar tot het moment dat je op komt heb je geen idee hoeveel mensen er staan. Dit blijft altijd ongemakkelijk voor me. Maar het zorgt ook wel weer voor de verassingen. We wisten niet wat we konden verwachten deze zomer want we deden er maar een paar. Daarnaast moet je ook opletten met de nieuwe nummers, want dan gaan mensen naar de bar of naar het toilet. Dus we probeerden de goede mix te vinden tussen de nieuwe nummers die we echt heel tof vinden en oude nummers.

Zie je een verschil tussen het publiek in Groot Brittannië en de rest van Europa?
Er gebeuren altijd rare dingen bij optredens, sommige avonden hebben iets magisch en dan maakt niet uit waar je dan bent. Het zijn de juiste ingrediënten die de avond compleet maken en je weet nooit wanneer het gebeurt. Ik vind dat erg fijn want dat maakt het heel onvoorspelbaar. In Spanje hadden we zelfs 50 fans achter ons aan die ons stap voor stap volgden. Het voelde als een soort Beatlemania.

Hoe zie je de toekomst van The Fratellis?
Wij blijven erg dankbaar om te kunnen blijven spelen en we realiseren ons dat het een baan is die niet iedereen kan doen. Maar als wij blijven kunnen spelen en mensen gelukkig maken met onze muziek, dan ben ik zeer gelukkig.

The Fratellis staan 13 december in de Melkweg in Amsterdam en het nieuwe album ‘We Need Medicine’ ligt sinds kort in de winkels.